காணும் பொருள் யாவிலும்... கண்ணா உன் முகம் காண்கிறேன்...

கண்ணன் - என் காதலன்

மணலாகி துகளாகி மல்லாந்து கிடக்கின்றேன்
கடலரசி கரம் கோர்த்து கரையோரம் நடக்கின்றேன்
பதிகின்ற சுவடுகளில் உன்னடிகள் தேடுகின்றேன்
காணாமல் உனைஎண்ணி கலங்கிமனம் வாடுகின்றேன்

கண்ணாஉன் முகம் காணவே...
கண்ணீரில் தினம் மூழ்கினேன்...

அன்றொரு நாள் விண்வெளியில் தேவனாய் வந்தாய்
அன்புமிகப் பொழிந்தெனக்கு அமிழ்தமாய்த் தந்தாய்
காற்றோடு கரம்கோர்த்து எங்குநீ சென்றாய்?
கதறிநான் அழைத்தபின்னும் வாராமல் நின்றாய்!

கண்ணன்மனம் கல்லாகுமோ - என்
கண்ணீரும் வீணாகுமோ?

உன்நீல நிறமெடுத்து மேலாடை யாய்த் தரித்தேன்
உன்கருமை சேர்த்தெடுத்து மைதீட்டி அலங் கரித்தேன்
பவழவாய்ச் சிவப்பெடுத்து சிந்தூரத் திலக மிட்டேன்
மயிலிறகின் தீண்டலிலே மயக்கத்திலே எனை மறந்தேன்

காணும் பொருள் யாவிலும்...
கண்ணாஉன் முகம் காண்கிறேன்...

உன்இதழ்பூத்த சிரிப்பெடுத்து மலராகச் சூடிக் கொண்டேன்
உன்மேனி சுகந்தமதைச் சந்தனமாய்ப் பூசிக் கொண்டேன்
**உன்முகமே நொடிதோறும் என்ஆடி காட்டக் கண்டேன்
வேய்ங்குழலின் இசைக்கேற்ப என்இதயம் துடிக்கக் கண்டேன்

என்றுநீ வருவாய் கண்ணா - வந்து
எனை அழைத்துச் செல்வாய் கண்ணா??


--கவிநயா

பி.கு.
--**குமரனோட "யத் பாவம் தத் பவதி"யும், கண்ணாடி சேவையும் படிச்சதோட பாதிப்பு.
--அழகுக் கண்ணன் படத்துக்கு மாதவிப் பந்தலாருக்கு நன்றி!