இதற்குப் பெயர் என்ன?

வசுந்தரா கலங்கிப் போயிருந்தாள். கடும் வயிற்று வலியுடன் கண்டபடி வாந்தியெடுத்து, காய்ச்சல் மயக்கத்துடன் இருந்த பன்னிரண்டு வயது மகனை அள்ளிப் போட்டுக் கொண்டு அந்த இரவு நேரத்தில் மருத்துவமனைக்கு வருவதற்குள் படாத பாடு பட்டு விட்டாள். இதோ டாக்டர் உள்ளே அவனை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார். இங்கே இனந்தெரியாத பயத்துடன் இவள் காத்திருக்கிறாள்…

பெண் தனியாக வாழுவதில் என்ன சிரமம் என்று வாய்கிழியப் பேசினாலும், இந்த மாதிரி சமயங்களில் அதைப் போன்ற கருத்துகள் பல்லிளித்து விடுவதே நிதர்சன உண்மை. இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் கணவன் திடீரென கண்ணை மூடி விட, கையில் வேலை இருக்கும் தைரியத்தில் மகனுடன் தனியாக இருந்து விடுவேன் என்று கலங்காமல் பெற்றோரை கிராமத்துக்கு திருப்பி அனுப்பியவள்தான் இவள். மனம் குழம்பி இருக்கும்போது சம்பந்தமில்லாத விஷயங்களைத் தான் அதிகமாக அசைபோடும் போலிருக்கிறது… தன்னிச்சையாகக் கலங்கிய கண்களைத் துடைத்துக் கொள்கையில், தோளில் யாரோ கை வைப்பதை உணர்ந்து, திடுக்கிட்டு திரும்பினாள்…

“என்னம்மா ஆச்சு? யாருக்கு என்ன? நீங்க தனியா இருக்கற மாதிரி இருக்கு… மனசு கேட்கல… தவறா நினைக்காதீங்க…”, இதமான வார்த்தைகளை அன்போடு உதிர்த்த அந்த பெண்மணியை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

“நான் தனியா இருந்தா உங்களுக்கென்ன? உங்க வேலையைப் பாத்துக்கிட்டு போங்க”, என்று பொரிந்து கொட்டத் தயாரான வார்த்தைகள், உள்ளேயே பிசுபிசுத்துப் போயின, கனிவு நிறைந்த அந்தப் பெண்ணின் முகத்தைப் பார்த்ததும். அதற்குப் பதில் இது வரை அடங்கிக் கிடந்த கண்ணீர் உடைப்பெடுத்துக் கொண்டது. இயலாமையும் பயமும் கவலையும் பதட்டமும் களைப்பும் எல்லாம் சேர்ந்து கொண்டன.

அந்தப் பெண்மணி கொஞ்சம் பயந்துதான் போய் விட்டாள். “என்னம்மா, இங்க பாருங்க... கொஞ்சம் கட்டுப் படுத்திக்கோங்க..”, அவள் கையை எடுத்துத் தன் கையில் வைத்துக் கொண்டாள். பிறகு அவள் அழுது முடிக்கட்டும் என்று தீர்மானித்தவள் போல் அவள் கைகளை இதமாக வருடியபடி அமைதியாக இருந்தாள்.

ஒருவழியாக அழுது முடித்த வசுந்தரா, “ஸாரிம்மா. அதென்னமோ உங்கள பார்த்ததும் எல்லாம் படபடன்னு வெளில வந்துருச்சு…”, கண்களைத் துடைத்தபடி இலேசாக புன்முறுவலித்தாள்.

பதிலுக்குப் புன்னகைத்த அந்தப் பெண், “இப்ப சொல்லுங்க. என்ன ஆச்சு?”, எனவும், வசுந்தரா அவளுக்கு தன் நிலையை எடுத்துச் சொன்னாள்.

இதற்குள் டாக்டர் வெளியில் வந்து, “மேடம், ஒரு நிமிஷம் வாங்க”, என்று இவளை அழைக்கவும், “இதோ வரேம்மா”, என்று அந்தப் பெண்மணியிடம் சொல்லி விட்டு உள்ளே போனாள்.

“உங்க பையனுக்கு அப்பெண்டிசிடிஸ் ஆபரேஷன் உடனே பண்ணனும். இல்லன்னா ஆபத்து. உங்க கூட யாரும் வந்திருக்காங்களா?”

டாக்டர் சொன்னதைக் கேட்டு பதட்டத்துடன், “வேற யாரும் வரல டாக்டர். நான் அவனோட அம்மா. என்ன செய்யணுமோ அதைச் செய்யுங்க…”, என்று சொன்னவள், ஆபரேஷன் பற்றிய விவரங்களைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டாள். பிறகு, “நான் என் பையனை இப்ப பார்க்கலாமா, டாக்டர்?” என்றாள்.

“ம். பார்க்கலாம் மேடம்”, என்றதும், மகனின் அருகில் சென்றாள். உணர்வுடன் தான் இருந்தான் இப்போது. கிழிந்த நார் போல் கிடக்கும் அவனைப் பார்க்கையில் விண்டு போனது மனது. அவனுக்கு ஆபரேஷன் பற்றி எடுத்துச் சொல்லி, அவனைத் தைரியமாக இருக்கச் சொன்னாள்.

“நீ பயப்பாடாதே அம்மா. எல்லாம் சரியாப் போயிடும் பாரேன்”, என்று பெரிய மனிதனைப் போல தனக்குச் சொன்ன மகனைக் கண்ணீருடன் அணைத்து உச்சி முகர்ந்தாள். பிறகு டாக்டரிடம் சொல்லி விட்டு வெளியே வந்தாள்.

வெளியில் அந்த பெண்மணி கையில் ஒரு பொட்டலத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தாள். “என்னம்மா ஆச்சு? டாக்டர் என்ன சொன்னார்?”, கரிசனத்துடன் விசாரித்தாள்.

வசுந்தரா விவரம் சொல்லியபின், “கவலைப்படாதீங்கம்மா. இது ஆபத்தில்லாத ஆபரேஷன் தான். எல்லாம் சரியாயிடும்”, என்றவள், கையிலிருந்த பொட்டலத்தைக் கொடுத்து, “உங்களைப் பார்த்தா ரொம்பக் களைப்பா தெரியுது. இதோ இதைக் கொஞ்சம் சாப்பிடுங்க”, என்று சொல்லி, ஒரு தண்ணீர் பாட்டிலையும் கூடவே கொடுத்தாள்.

முன்பின் தெரியாத அந்த பெண்மணியின் அன்பில் மிகவும் நெகிழ்ந்து போன வசுந்தரா, “பெத்த அம்மா மாதிரி என்கிட்ட இவ்வளவு அன்பு காட்டறீங்களே. நீங்க யாரும்மா? நீங்க இங்க என்ன பண்றீங்க?”, பொட்டலத்தைப் பிரித்த வண்ணம் கேட்டாள்…

“என் பேர் புவனா அம்மா. என் மகனுக்கு கான்சர். இந்த ஆஸ்பத்திரிலதான் கீமோதெரபிக்கு அட்மிட் ஆகியிருக்கான்…”, என்று அவள் சொல்லத் தொடங்கியதும்…

இட்டிலியைப் பிட்டு வாயில் வைக்கப் போன வசுந்தராவின் கை அப்படியே உறைந்தது.


--கவிநயா