மரம் வைத்தவன்

வந்த கோபத்தில் என் கையை முறித்து அவன் மேல் எறிந்தேன்.

பக்கத்தில் நின்றிருந்த புதியவன், அவசரமாக அவனை எதிர்ப்புறம் இழுத்தான். அப்படியும் அவன் மேல் கொஞ்சம் அடிபட்டதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. அவன் தோளைத் தடவி விட்டுக் கொண்டான். இரண்டு பேரும் நிமிர்ந்து பார்த்தார்கள்.

"இந்த மரம் ரொம்ப பலஹீனமாத்தான் இருக்கு. வெட்டுறத ரொம்ப நாள் தள்ள முடியாது", என்றான் புதியவன்.

"ஹ்ம்... அப்படித்தான் தெரியுது", யோசனையாய் என்னைப் பார்த்தபடி, ஒப்புக் கொண்டான் அவன்.

"சரி, அப்ப நான் வர்றேன். இந்தாங்க செக். மீதிப் பணம் அடுத்த வாரம் பாக்கும் போது கொடுத்துர்றேன். பத்து நாள்ல காலி பண்ணீடுவிங்களா?"

கண்கள் மின்ன புதியவனிடமிருந்து அதை வாங்கிக் கொண்டான், "கண்டிப்பா."

புதியவனை அனுப்பி விட்டு மறுபடியும் என்னிடம் வந்தான். சுற்றி வந்து என்னைத் தடவிக் கொடுத்தான். எல்லாம் ஒரு விநாடிதான். கையிலிருந்த புதையல் நினைவுக்கு வர, விசில் அடித்தபடியே வீட்டுக்குள் சென்றான். இந்தப் பணமெல்லாம் சீட்டு விளையாட்டில் மாயமாய் மறைவதற்கு அவனுக்கு இரண்டு நாள் கூடத் தேவையில்லை.

எப்படி இருந்தவன்! அவனைச் சிறு வயது முதலே எனக்குத் தெரியும். என்றோ தூக்கி எறியப்பட்ட மாங்கொட்டையான நான், சின்னக் கன்றாக எட்டிப் பார்த்த பொழுது உலக அதிசயம் போல் ஊரையே அழைத்துக் குதூகலித்தவன் அவன். என்னோடுதான் எப்போதும் இருப்பான். ஒரு பூவையோ, பிஞ்சையோ அவனுக்குத் தெரியாமல் என்னால் ஒளித்து வைக்க முடிந்ததில்லை. ஒரு நாள் கடைக்குச் சென்ற அவன் அம்மா விபத்து ஒன்றில் சிக்கி, பிணமாகத்தான் திரும்பி வந்தாள். அது முதல் அவன் வாழ்க்கை இறங்கு முகமாகிவிட்டது. சரியாகப் படிக்கவுமில்லை. அப்பாவும் அவனைப் பார்க்கச் சகிக்காமல் இந்த வீட்டை மட்டும் விட்டு விட்டு மாரடைப்பில் போய்ச் சேர்ந்து விட்டார். சொந்த வீடு என்பதால் ஏனோ தானோ வேலைகளில் ஏதோ ஓட்டிக் கொண்டிருந்தான். என் மடியில் படுத்தபடி எவ்வளவோ அழுதிருக்கிறான். நானும் அவனுக்கு முடிந்த வரை தலை கோதி ஆறுதல் சொல்லியிருக்கிறேன். அவன் தன் கைகளால் எனக்குத் தண்ணீர் ஊற்றி வருடக் கணக்காகி விட்டது. அதனாலேயே நோய் கண்டு வாடி வதங்கி விட்டேன். இப்போது எந்தப் புண்ணியவானோ வீட்டை விற்று விட யோசனை சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறான். வீட்டை வாங்கும் புதியவன் என்னை வெட்டி விட்டு வீட்டைப் பெரிதாக்க திட்டம் போடுகிறான்.

"இன்னும் எத்தனை நாளைக்கோ இந்த வாழ்வு?" நொந்தபடி சிலிர்த்துக் கொண்டதில், என் கண்ணீருடன் இலைகளும் சேர்ந்து பொலபொலவென்று உதிர்ந்தன. சில மாதங்களாகத் தொலை தேசத்திற்குச் சென்றிருந்த வானம், இப்போதுதான் நினைவு வந்தது போல் இலேசாக பூமியை நனைக்கத் துவங்குகிறது. சக்தி இழந்து விட்ட வேர்களை நீட்டி ஆவலுடன் பருகுகிறேன். நான் மறுபடியும் செழித்து வளர்ந்தால்... ஒரு வேளை... சோகத்தை உதறி விட்டு நம்பிக்கையுடன் நிமிர்ந்து நிற்கிறேன்!


--கவிநயா

இந்த கதை முன்பு 'திசைகளி'ல் வெளியானது.

படத்துக்கு நன்றி: http://www.flickr.com/photos/klashback/162612875/sizes/m/