பிறப்பும், இறப்பும், நடுவில் நாம் இருக்கும் இருப்பும்…

நாம் ஏன் பிறந்தோம்? வாழ்க்கை ஏன் ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு மாதிரி இருக்கு? நல்லவர்களாக இருக்கிறவங்க துன்பப் படறாங்க. கெட்டவர்களாக இருக்கிறவங்க சுகமா வாழறாங்க. பக்தர்களா இருக்கவங்க நிறைய சோதனைகளை அனுபவிக்கிறாங்க. ஏன் இப்படி? இந்த உலகத்தில் நடக்கிறதெல்லாம் முன்னுக்குப் பின் முரணாகவே இருக்கே?

இந்த மாதிரி கேள்விகள் நம்மில் பலருக்கு அவ்வப்போதோ, அடிக்கடியோ தோணறதுதான். நமக்கு மட்டும் இல்லை; காலம் காலமா சித்தர்களும், ஞானிகளும், பக்தர்களும், பலரும், விடை தேடுகிற கேள்விகள்தான்.

குறிப்பா இறப்பை, அதுவும் அகால மரணங்களை நம்மால ஜீரணிக்க முடியறதில்லை. சின்ன வயசில் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் பிள்ளைகள் இறந்து விடும்போது, பெற்றோர் மட்டுமல்ல, மற்றோராலும் அதை ஒப்புக் கொள்ள முடியறதில்லை. இது என்ன கொடுமை? அந்தப் பிள்ளை என்ன பாவம் செய்தது? இப்படிப் பட்ட கேள்விகள் மீண்டும் மீண்டும் முளைத்துக் கொண்டே இருக்கின்றன.

ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் வாழ்க்கையை உதாரணமா எடுத்துக்கலாம். அவர் சாதாரண மனிதரில்லை, அவர் இறைவனின் அவதாரம் ஒன்று என்று நம்புகிறவர்கள் இருக்காங்க. அப்படியே அவர் சாதாரண மனிதராகவே இருந்தாலும், அவர் பெரிய மகான் என்பதை மறுக்க முடியாது. அவர் இறைவனை உணர்ந்து அறிந்தவர். Realized soul. அப்படிப்பட்டவருக்கு ஏன் தொண்டையில் புற்று நோய் வரணும்? சாதாரண மனுஷங்களைப் போல அவர் ஏன் வலியினாலும் வேதனையாலும் துன்பப்படணும்?

இறைவனைப் பற்றியபடி எப்படி உலகில் வாழ்வது என்று மனிதருக்கு காட்டுவதற்காகவே பிறந்தவர் குருஜி. பிறவி எடுத்த பிறகு யாராக இருந்தாலும் துன்பத்திலிருந்து தப்பிக்க முடியாது என்று உணர்த்துவதற்காகவே அவர் அத்தகைய கொடிய புற்று நோயை ஏற்றுக் கொண்டு, அந்த வேதனையை அனுபவித்ததாகச் சொல்லுவர். அவருக்கே அந்த நிலைமைன்னா, நாமெல்லாம் எந்த மூலைக்கு?

துன்பங்களிலிருந்து விடுதலை பெற, அல்லது அவற்றைத் தாங்கிக் கொள்ள, நமக்கு உதவி செய்யும் ஒரே வழி, நான் கற்றுக் கொண்ட வழி, இறைவனை விடாப்பிடியாகப் பற்றிக் கொள்ளுதல்தான். அவனைத் தவிர இந்த உலகில் எதுவுமே நிரந்தரமில்லை.

‘second wind’ அப்படின்னு சொல்லுவாங்க. மலை ஏறும்போதோ அல்லது ஏதோ ஒரு களைப்பு தரும் செயலைச் செய்யும்போதோ, இதுக்கு மேல முடியாதுங்கிற அளவு களைப்பு ஏற்படும். அதை மீறி ஒரு பிரயத்தனம் செய்துட்டோம்னா, மறுபடியும் புதுசா ஆரம்பிக்கிறாப்போல ஒரு சக்தி கிடைக்கும்.

இது நம்முடைய இறை நம்பிக்கைக்கும் பொருந்தும். துன்பம் எல்லை மீறும்போது மனசு விட்டுப் போவதும், நம்பிக்கை இற்றுப் போவதும் இயற்கை. எவ்வளவோ பூஜை செய்து, பரிகாரங்கள் செய்து, கோவில் குளம் போய் வந்து, என்னென்னமோ செய்யறோமே, என்ன பிரயோசனம்னு தோணும். ஆனால் ஒரு மூச்சுப் பிடித்து அதனை மீறி வந்தால்தான் அந்த இக்கட்டான சூழ்நிலையை எதிர் கொள்ளும் சக்தி நமக்குக் கிடைக்கும்.

வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு நிகழ்வும் ஏதோ ஒன்றை நமக்குக் கற்றுக் கொடுக்கிறது. முக்கியமாக துன்பத்தைப் போல நம் மனதைப் பண்படுத்தும் சக்தி வேறெதற்கும் இல்லை. என்ன… அது நமக்கு உடனே தெரியாது. காலம்தான் புரிய வைக்கும்.

தீர்க்க முடியாத துயரங்களும் தூசாவதற்கு - நம்மால்
பார்க்க முடியாத இறைவன் எனினும், அவன் அருள்வான்.

நம்புங்கள்.


அன்புடன்
கவிநயா

பி.கு. : இன்று நண்பர் ஒருவர் கேட்ட கேள்வியைப் பற்றி யோசிச்ச போது என் மனதில் ஏற்பட்ட எண்ணங்களின் பதிவே இது...