நினைவின் விளிம்பில் உலவும் நேரம்

பதிவெழுத வந்த கதையை பதிவா எழுதறதுதான் இந்த தொடர் பதிவின் நோக்கம் :) அன்புத் தம்பி கோபிநாத்தின் அழைப்புக் கிணங்கி இந்த பதிவு. அதனால் போற்றுதல்னா எனக்கும் தூற்றுதல்னா கோபிநாத்துக்கும் சேர்வதாக! ஹி..ஹி!!

கவிதை எழுதற பழக்கம் கல்லூரி நாளில் தொடங்கியது. என் அம்மாவுக்கு தமிழ் ஆர்வம் உண்டு. அவ்வப்போது ஏதாச்சும் எழுதுவாங்க. ஏதோ ஒரு சிரமமான காலகட்டத்தில், கவிதை போல ரெண்டு வரி சொன்னாங்க: “வேதனையும் சோதனையும் விருந்துக்கு வந்திருக்கு!” அப்படின்னு. அது மனசுக்குள்ள ஓடிக்கிட்டே இருந்தது. அதில் இன்னும் சில வரிகள் சேர்த்து முழு கவிதையாக்கினேன்:

வேதனையும் சோதனையும்
விருந்துக்கு வந்திருக்கு.
‘உமக்கென்ன வேலை இங்கு?
போம்… போம்’, என
யாரோ விரட்டினார்கள்.
யார் இந்த நண்பர்கள்?
அட, நம்பிக்கையும் தைரியமும்தான்!

நல்லாருக்கா? :) இதுதான் என்னோட முதல் கவிதை.

அதற்குப் பிறகு பல வாழ்த்துக் கவிதைகளும், நட்புக் கவிதைகளும், இயற்கைக் கவிதைகளும் எழுதினேன். அவ்ளோதான். திருமணமான பிறகு மேல் படிப்புக்கும் சேர்ந்ததால் கவிதையெல்லாம் காற்றில் போயிடுச்சு! சில வருஷங்களுக்கு ஒண்ணும் எழுதல. அப்பப்ப பூர்வ ஜென்ம நினைவு மாதிரி சில கவிதைகள், கதைகள் எழுதியிருப்பேன். ஆனால் வாசகர்கள் யாருமில்லை.

அமெரிக்கா வந்த பிறகு தனிமை. மறுபடியும் எழுத்தோடு அறிமுகம். சில நண்பர்களோடு சேர்ந்து தமிழுக்கு சங்கம் ஆரம்பிக்க முடிவு செய்தோம். அப்போ அன்னைத் தமிழை வாழ்த்தி (உருப்படியா) ஒரு கவிதை எழுதி, தொடக்க நாளன்று மக்கள் முன்னாடி வாசிக்கவும் செய்தேன்.

கவிதை எழுதுவேன்னு தெரிஞ்சப்புறம் சில நண்பர்கள் நிறைய எழுதச் சொல்லி அன்பா ஊக்குவிச்சாங்க! இதில் நாகு, மற்றும் ஸ்ரீலதா (இவர்தான் என் முதல் வாசகரா ரொம்ப நாள் இருந்தார். என்ன எழுதினாலும் முதலில் இவருக்கு அனுப்பிடுவேன்!), இவங்க பெயர்களை சொல்லியே ஆகணும். பிறகு தமிழ்ச் சங்கம் மூலமா நடந்த கவிதை / சிறு கதை போட்டிகளில் பரிசு வாங்கினேன். அதுதான் என்னுடைய முதல் சிறுகதை முயற்சியும்!

இந்த இடத்தில் ஒரு குலோப்ஜாமூன் விளம்பரம் நினைவுக்கு வருது!

அப்பா: “என்ன விசேஷம், குலோப்ஜாமூன் செய்திருக்கே?”
அம்மா: “ரேஸ்ல செகண்டாம்”
அப்பா: “வெரி குட். வெரி குட். எத்தனை பேர் ஓடினாங்க?”
பையன்: “ரெண்டு!”

அந்த மாதிரிதாங்க! அந்த போட்டிகள்ல விரல் விட்டு எண்ணக் கூடியவங்கதான் கலந்துக்கிட்டிருப்பாங்க! :) ஆனால் இன்னொரு முறை “அவளைப் போல்” என்கிற கதைக்கும் பரிசு வாங்கினேன்.

நாகுதான் எங்க ஊர் எழுத்தாளர்கள் நிறைய பேருக்கு ‘பின்னாடி’ இருந்து ஊக்குவிக்கிறவர் (குத்தறவர் இல்லை!). அவர் மூலமாத்தான் ஈ-கலப்பை அறிமுகமாச்சு. தமிழ் தட்டச்ச கத்துக்கிட்ட பின் நிறைய எழுத ஆரம்பிச்சேன். நன்றி நாகு! அந்த காலகட்டத்தில்தான் ‘கவிநயா’ன்னு நானே நாமகரணம் செய்துகிட்டேன். ‘திண்ணை’யில் கவிதைகளும் சிறுகதைகளும் தொடர்ந்து வாராவாரம் எழுத ஆரம்பிச்சேன்.

‘திசைகள்’ வர ஆரம்பிச்சதும் அங்கேயும் கதை கவிதைகள் எழுதினேன். புது எழுத்தாளர்களை ஊக்குவித்துக் கொண்டிருந்த திரு.மாலன் அவர்கள், என்னோட “அமெரிக்க வாழ்க்கை” என்ற கவிதையை முதன் முதலா பிரசுரிச்சப்போ ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தது!

பிறகு வாசகர் வட்டத்தையும் கருத்து பரிமாறல்களையும் தேடி “மரத்தடி”க்குப் போனேன். ஆனா அங்கே அவ்வளவா ஒட்டலை. தூரத்தில் இருந்து பார்ப்பேன், அவ்வளவுதான். அங்கே என் கவிதை ஒன்றைப் படிச்ச முஜிப் என்பவர், ‘அன்புடன்’ தமிழ் குழுமத்தில் எழுதுங்களேன்னு சொல்லி, அங்கே என்னை அறிமுகம் செய்தார். அதுதான் என் எழுத்துக்கு சரியான உரமாக அமைஞ்சது!


இன்னும் கொஞ்சம் இருக்கு. அது அடுத்த வாரம்... (வேண்டாம்னு சொல்லிட மாட்டீங்கன்னு ரொம்பவே நம்பிக்கை! :)


அன்புடன்
கவிநயா