பருவத்தால் அன்றிப் பழா!

ஸ்ரீ ஞானானந்த சுவாமிகளை தரிசிக்க இரு அயல் நாட்டுப் பெண்மணிகள் வந்திருந்தனர். சுவாமிகளின் அருகில் அமர்ந்து அவரை நன்கு தரிசனம் செய்தனர். அவர்களில் ஒரு பெண்மணி, “சுவாமி, நடமாடும் தெய்வமாய் தங்களை நேரில் தரிசித்து, தங்களது திவ்ய கமலங்களில் சிரம் தாழ்த்தி வணங்கி, தங்கள் அமுத மொழிகளைக் கேட்டு அதில் திளைத்திருக்கும் எங்களுக்கு, தங்களது தரிசனப் ப்ராப்தியினாலேயே ஏன் இன்னும் ஆத்ம ஞானம் சித்திக்கவில்லை?” என்று மிக வருத்தத்துடன் வினவினார்.

குருநாதர், தம் அருகில் இருந்த வாழைப்பழச் சீப்பிலிருந்து இரு வாழைப்பழங்களை எடுத்து, தம் கையில் ஏந்தியவாறு கூறினார்: “இந்தப் பழம் ஒரு காலத்தில் பச்சையாகவும், துவர்ப்பாகவும், கடினமாகவும் இருந்தது. காலக் கிரமத்தில், பச்சை மஞ்சளாகவும், கடினம் மென்மையாகவும், துவர்ப்பு இனிமையாகவும் மாறி நிற்கின்றது. இந்தப் பச்சையில் மஞ்சளைப் பூசியவர் யார்? இந்த காடின்யத்தில் மென்மையைப் புகுத்தியவர் யார்? இந்த துவர்ப்பில் இனிமையைப் புகுத்தியது யார்? ‘பருவத்தாலன்றி பழா’ என்பதே போல் அப்பெண்மணி கேட்டதெல்லாம் தக்க காலத்தில் இனிது நிறைவேறும். இது குறித்துக் கவலைப்பட வேண்டாம்”.

பி.கு.: ஸ்ரீ ஞானானந்த சுவாமிகளின் தபோவனம் வெளியிடும் ‘ஞான ஒளி’ என்ற ஆன்மீக மாத இதழிலிருந்து…


அன்புடன்
கவிநயா